Μεγάλη συγκέντρωση και πορεία πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας για την υπόθεση βιασμού της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα και ενάντια στην «απόπειρα συγκάλυψης του κυκλώματος βιαστών στην Θεσσαλονίκη». Μαζική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε και στη Θεσσαλονίκη.

Σύμφωνα με τους ρεπόρτερ του Tvxs.gr που κάλυψαν την κινητοποίηση στην Αθήνα, ήταν η μαζικότερη φεμινιστική πορεία που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια.

Από την κινητοποίηση δεν έλειψαν και τα συνθήματα για την Zackie αλλά και την Ελένη Τοπαλούδη και όλες τις γυναίκες που έπεσαν θύματα γυναικοκτονίας. Για την Γεωργία Μπίκα το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Έχετε λεφτά, έχουμε φωνή, όχι στη συγκάλυψη του κάθε βιαστή». «Αδελφή μου εγώ σε πιστεύω», «τίποτα ροζ στα πάρτι βιαστών» και «τα πλουσιόπαιδα το σύστημα συγκαλύπτει», ήταν μερικά ακόμη από τα συνθήματα που αναγράφονταν στα πανό και τα πλακάτ. 

 

Κεντρικη φωτογραφία: Eurokinissi / Φωτογραφίες: Γιώργος Παναγάκης

Πηγή: tvxs.gr

Του Γιώργου Μικάλεφ

Πηγή: thepressprogect.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 

Αγ. Παρασκευή 21/01/2022 

Εφ’ όλης της ύλης για την Διοίκηση της ΕΡΤ 

«H αισιοδοξία είναι η παρηγοριά μικρών ανθρώπων σε μεγάλες θέσεις». 

Σκοτ Φιτζέρλαντ 

Συναδέλφισσες συνάδελφοι. 

Ακόμα μια φορά γινόμαστε μάρτυρες μιας εικονικής πραγματικότητας. 

Η διαπίστωση αυτή στρέφεται προς την Διοίκηση της Εταιρείας και προκύπτει μεταξύ άλλων, κυρίως από την τελευταία επιστολή με ημερομηνία 31/12/2021 προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Μια επιστολή που οι διοικούντες κρίνουν «αναγκαία» και την χαρακτηρίζουν- επειδή έτσι νομίζουν - «απ’ ευθείας επικοινωνία με όλους τους εργαζόμενους της ΕΡΤ», ενώ στην ουσία πρόκειται για έναν χωρίς μέτρο και ουσία μονόλογο, ένα κείμενο που προσβάλει και υποτιμά τη νοημοσύνη μας.  

Οι κύριοι της Διοίκησης μας παρουσιάζουν ότι όλα είναι καλώς καμωμένα,  επιχαίρουν για την συνέχιση της υλοποίησης του «βαρύγδουπου» πενταετούς στρατηγικού και επιχειρησιακού τους σχεδίου,  αυτοδοξάζονται και αισιοδοξούν, ανίκανοι να κατανοήσουν από την απόσταση του 4^ου ορόφου τα πραγματικά  και ανυπέρβλητα προβλήματα και αγωνίες των εργαζομένων. Εμείς θα τους υπενθυμίσουμε οτι η αισιοδοξία έχει πολλές αναγνώσεις. Για την περίπτωσή τους, ταιριάζει το παραπάνω απόφθεγμα του σπουδαίου αμερικανού συγγραφέα Φράνσις Σκοτ Φιτζέρλαντ πως «η αισιοδοξία είναι η παρηγοριά μικρών ανθρώπων σε μεγάλες θέσεις». 

Αντίθετα για εμάς, τους πολλούς και απλούς εργαζόμενους ανθρώπους ανεξαρτήτως θέσης,  ταιριάζει καλύτερα η ρήση του Ερβιν Φίσσερ: «Η αισιοδοξία είναι το φυσικό παρακολούθημα του θάρρους και της επινοητικότητας αλλά και μερικές φορές γνώρισμα πείσμονος κρίσεως». Με άλλα λόγια, η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τα δεδομένα της πραγματικότητας και να δημιουργείς τους όρους και τις προϋποθέσεις  να τα υπερβείς και να τ’ αλλάξεις. 

Ας δούμε καταρχήν λοιπόν περιεκτικά ποιά είναι η πραγματικότητα! 

Η Συνολική Εικόνα 

Η χώρα μας, οι εργαζόμενοι και οι πολίτες, διανύουμε αισίως τον 12 χρόνο σε καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων. Η έντεχνα βαπτισμένη ως μεταμνημονιακή περίοδος επιχειρεί να αποκρύψει οτι η Ελλάδα παραμένει μια χρεοκοπημένη χώρα, κυριολεκτικά μια δουλοπαροικία του χρέους, ή πεονίας όπως χαρακτηρίζει η επιστήμη από τις αρχές του 20ού αιώνα κάθε καθεστώς καταναγκαστικής ή υποχρεωτικής εργασίας που επιβάλλεται σε χώρες και λαούς για την εξυπηρέτηση των χρεών τους. Οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι και οι χιλιάδες εγκύκλιοι από το 2010 και μετά, και παρά τις διαβεβαιώσεις των εκάστοτε κυβερνώντων ότι είναι προσωρινοί και μεταβατικοί προκειμένου να ξεχρεώσουμε, ήρθαν για να μείνουν, επικαιροποιούνται συνεχώς και εγκαθίδρυσαν σταδιακά μια νέα κανονικότητα πάνω σε συγκεκριμένους άξονες που δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε: 

Την δραματική εσωτερική υποτίμηση των μισθών, της εργασίας, της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και την εκποίησή τους, την αποξήλωση  του κοινωνικού μισθού μέσω της κατάργησης δωρεάν δημοσίων αγαθών και παροχών που διαμοιράζονται κι αυτές σε ημέτερους, την καταστροφή του πρωτογενούς τομέα και της μικρής και μεσαίας επιχείρησης, την μετατροπή συνολικά της ελληνικής οικονομίας σε μια πλατφόρμα φτηνών υπηρεσιών και ανείπωτης ανεργίας, όπου οι ευκαιρίες για την λεγόμενη ανάπτυξη υπάρχουν μόνο για τους κάθε λογής θεσμικούς επενδυτές που με την ανεξέλεγκτη κίνηση των  κεφαλαίων τους κερδοσκοπούν με το χρέος, τον ιδρώτα και την φτωχοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας. Στις κορυφώσεις της ανάλγητης αυτής πολιτικής συμπεριλαμβάνεται και το κλείσιμο της ΕΡΤ το 2013, ένα στρατηγικό χτύπημα στην ενημέρωση, τον πολιτισμό, την δημοκρατία. 

Η χώρα, η οικονομία της και οι εργαζόμενοι, έχουν δεσμευτεί χωρίς την θέλησή και την συμμετοχή τους σε μια συνεχή και ελεγχόμενη χρεοκοπία, ουσιαστικά σε μια αέναη υποβάθμιση της ίδιας τους της ζωής μέχρι το 2060 τουλάχιστον, σύμφωνα με τα δεδομένα του τελευταίου μνημονίου του 2015. Κι ενώ όλα αυτά τα μέτρα διαφημίζονται και προβάλλονται  ως πανάκεια και πως θα έφερναν θετικό αποτέλεσμα στην απομείωση του δημόσιου χρέους, του κύριου παράγοντα που μας υποχρέωσε σε βάναυσους κόπους και θυσίες, η πραγματικότητα αποδεικνύεται επίμονα πρόστυχη στην κατάρριψη των διαβεβαιώσεων και των πολιτικών που εφαρμόζονται: 

Το χρέος από 330 δις ευρώ και ποσοστό 146% του ΑΕΠ το 2010, έφτασε σήμερα παρά τα κουρέματα, την λεηλασία των Ταμείων (βλέπε PSI) και την συνολική εσωτερική υποτίμηση και φτωχοποίηση, να κυμαίνεται κοντά στα 390 δις ευρώ και ποσοστό 206% του ΑΕΠ. Και ο λογαριασμός ακόμα δεν έχει τελειώσει, αφού ο καινούργιος δανεισμός που επιβλήθηκε λόγω της Πανδημίας αναμένεται να εκτοξεύσει έτι περαιτέρω το δημόσιο χρέος το επόμενο διάστημα, σπρώχνοντας την ελληνική οικονομία, την εργασία και τους εργαζόμενους σε νέα βάρη, νέα μνημόνια που θα βαπτίζονται μεταμνημόνια ή και κατά το ελαφρύτερο επικοινωνιακά, αξιολογήσεις και ενισχυμένες εποπτείες. Το εξοργιστικό είναι οτι εν μέσω πανδημίας, σκληρών lockdown, νέας ανεργίας και κλεισίματος επιχειρήσεων κι ενώ οι κανόνες του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας έχουν ανασταλεί για το σύνολο των χωρών της ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση, κυριολεκτικά ως τοποτηρητής ξένων συμφερόντων, είναι η μόνη που αποδέχεται, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, την ενισχυμένη εποπτεία, τις Αξιολογήσεις από τους Θεσμούς και τους Εταίρους και την συνέχιση της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών. 

Τα λέμε όλα αυτά γιατί οι «άριστοι του επιτελικού κράτους» θέλουν να μας πείσουν, ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι κύρια και πρωταρχικά η βασική πηγή των προβλημάτων, δεν είναι το πραγματικό περιβάλλον στο οποίο καλούμαστε να επιβιώσουμε αλλά και το ιδιαίτερα σκοτεινό μέλλον που επιφυλάσσουν σε εμάς και τα παιδιά μας. 

Ειδικότερα για το σπίτι μας, την ΕΡΤ. 

Γράφτηκαν πολλά στην περίφημη «απ’ ευθείας επιστολή επικοινωνίας» της Διοίκησης προς τους εργαζομένους. Δώδεκα (12) σελίδες ψέματα και αερολογίες για να καλύψουν μια πραγματικότητα ,  δηλαδή τις τεράστιες αυξήσεις σε εαυτούς και ημέτερους και ότι την ΕΡΤ την έχουν κάνει φέουδό τους.  

Σπεύδουμε να ξεκαθαρίσουμε εξ ’αρχής, ότι είμαστε οι τελευταίοι που δεν επιθυμούμε τον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού, την τεχνολογική και ποιοτική αναβάθμιση των μέσων, τον ψηφιακό μετασχηματισμό και την μείωση της γραφειοκρατίας. Το ότι η ΕΡΤ κατάντησε ασθμαίνοντας να παρακολουθεί τις εξελίξεις αυτές, ας αναζητήσουν τις ευθύνες στους πρώην και νυν προϊσταμένους τους, που αποφάσισαν εν μία νυκτί να κλείσουν την ΕΡΤ, στερώντας από τον ελληνικό λαό για 2 ολόκληρα χρόνια την παρουσία της, την ανάπτυξη της και την δυνατότητα εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης στο τεχνολογικό-ψηφιακό χώρο, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν οι δανειστές με το αίμα των εργαζομένων του δημόσιου τομέα αλλά και να πλιατσικολογήσουν - μονοπωλήσουν οι ιδιώτες καναλάρχες και τα ιδιωτικά συμφέροντα τις δημόσιες συχνότητες.  

 Όμως αδυνατούμε να κατανοήσουμε, πως μια τέτοιου είδους «πρόοδος», μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αναβάθμιση, την αναγνώριση και την συμμετοχή του εργασιακού δυναμικού σε κάθε επίπεδο. Στοιχεία που βρίσκονται σε άμεση εξάρτηση με την εργασιακή ασφάλεια, την σταθερότητα των αποδοχών, την πρόσληψη εργαζομένων με ανελαστικές και μόνιμες συνθήκες και συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου αλλά και την κατοχύρωση των ήδη υπαρχόντων εργαζόμενων. Στοιχεία που καθιστούν απερίσπαστους και ασφαλείς τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες και τα καθήκοντα που τους αναλογούν. Μια ματιά στον Γενικό Κανονισμό Προσωπικού, ο οποίος ασχολείται στο μεγαλύτερο μέρος του με τις πειθαρχικές διώξεις και παραπτώματα είναι ενδεικτικός του τρόπου που αντιλαμβάνονται οι συντάκτες του την αγαστή συνεργασία Διοίκησης – Εργαζομένων - εκπροσώπων τους και την ποιοτική αναβάθμιση της ΕΡΤ. 

Η αμεροληψία, ο πλουραλισμός και η εγκυρότητα αναζητούνται. 

Επαίρονται για τις έρευνες «ανεξάρτητων αρχών» που ανεβάζουν την ΕΡΤ στις προτιμήσεις του κοινού. Η μισή αλήθεια όμως είναι χειρότερη και από ολόκληρο ψέμα. Δεν μας είπαν, ότι η έρευνα του  Reuters Research Institute κατατάσσει την χώρα μας 3^η από το τέλος ανάμεσα σε 46 χώρες και τελευταία στη Νότια Ευρώπη, με τον χειρότερο δείκτη αξιοπιστίας στα ΜΜΕ. Και από αυτό δεν εξαιρείται ούτε η ΕΡΤ, αφού η περίφημη θριαμβολογία για την 3^η θέση, αφορά μόνο το 32% του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού που εμπιστεύονται γενικά τα ελληνικά κανάλια. Με άλλα λόγια  βρισκόμαστε στην 3^η θέση μόνο για το 1/3 του πληθυσμού. Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικά ανεξάρτητη ηλεκτρονική πλατφόρμα  Alexa.com που μετράει σε πραγματικό χρόνο την επισκεψιμότητα – αναγνωσιμότητα των ηλεκτρονικών ιστοτόπων, δεν εμφανίζει πουθενά την ERTnews. (Σημ.: η ΠΟΣΠΕΡΤ το διέθεσε στην ΕΡΤ για αξιοποίηση και  υπέρ της ελευθεροφωνίας ). 

Η ενημέρωση στην ΕΡΤ δυστυχώς συνεχίζει να είναι ουραγός και η κοινωνία της γυρίζει την πλάτη , τα αίτια γνωστά και χιλιοειπωμένα. 

Δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση η πραγματικότητα αυτή, αφού κοινή διαπίστωση είναι, ότι η διαχρονική μονοπώληση της ενημέρωσης σύμφωνα με το εκάστοτε κρατικό αφήγημα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η κατ’ ευφημισμό δημόσια τηλεόραση, συνεχίζει απτόητη να κυριαρχείται από την υπαγωγή της στον απόλυτο έλεγχο του επιτελικού κράτους και τον έλεγχο των δημόσιων μέσων ενημέρωσης από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.  Πραγματικός ανοικτός δημόσιος διάλογος δεν διεξάγεται, η εκπροσώπηση συλλογικών και κοινωνικών φορέων, η πρόσβαση του κάθε πολίτη και ο κοινωνικός έλεγχος στην δημόσια τηλεόραση είναι απόλυτα ανύπαρκτοι.  

Δεν ξεχνάμε επίσης τις επίσημες καταγγελίες δημοσιογράφων για λογοκριμένα ρεπορτάζ, αλλά και τα έγγραφα – οδηγίες που δίδονται σε εργαζόμενους και βγήκαν στην δημοσιότητα, προκειμένου να αποκρυφθούν συγκεκριμένες ειδήσεις.  

Για τα Ραδιόφωνα 

Από τα πλέον παράδοξα του συγκεκριμένου κειμένου και η θριαμβολογία της Διοίκησης για όσα κατά τη γνώμη τους έγιναν ώστε να «αναβαθμίσουν» τα ραδιόφωνα. Με αύξηση κόστους στις εξωτερικές ραδιοφωνικές παραγωγές άνω του 65% (!!) σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα, η Διοίκηση Ζούλα- Γαρμπρίτσου «μεταφράζει» κατά το δοκούν την  συγκυριακή και προσωρινή μικρή αύξηση των αριθμών ακροαματικότητας. Η οποία συνέβη εξαιτίας μεγάλων γεγονότων (Θάνατος Μίκη Θεοδωράκη, απαγόρευση μουσικών εκδηλώσεων, συναυλιών, άρα μεγαλύτερη στροφή του κοινού στο ραδιόφωνο κλπ) Αριθμοί που προφανώς με την παντελή έλλειψη σχεδιασμού θα επανέλθουν σε χαμηλότερα επίπεδα όπως δείχνει η σημερινή λ.χ. τοποθέτηση της ΕΡΑ στους σχετικούς πίνακες με την συνεχιζόμενη πτώση των ραδιοφώνων στην 7η θέση ( ΕΡΑ: 14,9% -1,4%
Τρίτο 90.9, Kosmos 93.6, ΕΡΑ Σπορ 101.8, Δεύτερο 103.7, Πρώτο 105.8.) 

Πηγή: etetradio.gr 15/1/2022 

Για ποιο λόγο ακριβώς λοιπόν πανηγυρίζει η Διοίκηση της ΕΡΤ;  

Μήπως για την απομάκρυνση ιστορικών παραγωγών και δημοσιογράφων από εκπομπές στο prime time στα ραδιόφωνα; Το εξοστρακισμό τους αλλού και την αντικατάστασή τους από ονόματα της «αγοράς»; Αλλά με τι ακριβώς απόδοση από αυτά τα «ονόματα»; Ας δώσουν στη δημοσιότητα αν τολμούν κι αυτούς τους αριθμούς. Τους προκαλούμε. 

Μήπως για την τοποθέτηση του «Ειδικού Συμβούλου» στα ραδιόφωνα, που παράλληλα είναι και διευθυντής προγράμματος σε άλλο ιδιωτικό σταθμό(!) ενώ η ΕΡΤ του έχει παραχωρήσει μάλιστα και όλους τους κωδικούς πρόσβασης στα συστήματα των υπολογιστών των μουσικών ραδιοφώνων και άρα και σε μεγάλο μέρος, του αρχείου της ΕΡΤ; Ας μας θυμίσουν πότε έχει ξαναγίνει αυτό. 

Μήπως για την απαξίωση, αποδυνάμωση και τελικά το κλείσιμο των Περιφερειακών Σταθμών, εις βάρος των τοπικών κοινωνιών, όπου Πομποί ήδη έχουν  παύσει, οι συχνότητες θα παραχωρηθούν, ενώ την ίδια στιγμή οι αποχωρήσεις εργαζομένων που συνταξιοδοτούνται δεν προβλέπεται να καλυφθούν από συμβάσεις εργασίας μόνιμου χαρακτήρα αλλά με λίγους και με  όρους εργολαβίας και εργασιακής γαλέρας; 

Μήπως για την λειτουργία και προνομιακή προβολή του «νέου» διαδικτυακού playlist σταθμού, που με την ύπαρξη του και μόνον με αυτόν τον τρόπο, αντιβαίνει στον πολιτιστικό ρόλο της ΕΡΑ; Ποιος τον λειτουργεί; Ποιος αποφασίζει ποια τραγούδια θα παιχτούν και πόσες φορές; ( Συχνότητα που η ΠΟΣΠΕΡΤ με νύχια και με δόντια την κράτησε ζωντανή 7 και πλέον χρόνια μέσω ΤΗΣ ΕΡΤΟΠΕΝ και που αντιπαρατέθηκε με κάθε λογής κοράκια συχνοτήτων και μεγαλόσχημους  ιδιοκτήτες  ΜΜΕ – αλλά ούτε λέξη και για αυτό). 

Μήπως για τις αγορές ραδιοφωνικών προγραμμάτων από εταιρείες (βλέπε: Θεατρικές παραστάσεις κ.α.) που θα μπορούσαν να παραχθούν με μια καλύτερη οργάνωση, εντός της ΕΡΤ και με το μισό κόστος από αυτό που υπάρχει τώρα; 

Μήπως για τη μηδενική εξωστρέφεια ως προς την κοινωνία που στήριξε αλλά και πληρώνει για την ΕΡΤ, αποκλείοντας κάθε νέα φωνή που ενοχλεί στις δημοσιογραφικές εκπομπές; 

Ανθρώπινο Δυναμικό 

Πρέπει να ομολογήσουμε όμως, ότι η Διοίκηση δεν αρέσκεται απλά και μόνο στον από καθ’ έδρας τρόπο άσκησης των καθηκόντων της αλλά πλέον διεκδικεί και μερίδιο από τον κλαδικό «συνδικαλιστικό» αγώνα των συναδέλφων καλλιτεχνών. Πως να εξηγήσει κανείς την φράση: «Στο 2021 η διοίκηση της ΕΡΤ πέτυχε την επίλυση σημαντικών εκκρεμοτήτων που απασχολούν εδώ και πολλά χρόνια μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού της.» Αναρωτιόμαστε αν πρέπει να πούμε ένα μόνο «ευχαριστούμε», ή να ονοματίσουμε κάποια στούντιο με τα ονοματεπώνυμα τους . 

Εμείς από την άλλη μεριά, δεν έχουμε κανέναν λόγο να μην χαιρετίσουμε την εξέλιξη αυτή. Η εξαίρεση των καλλιτεχνικών ειδικοτήτων από τους αναπροσαρμοσμένους μνημονιακούς νόμους των μισθολογίων του δημόσιου τομέα, ήταν ακόμα και μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο γενικής υποβάθμισης της εργασίας, κατάφωρα άδικη. Δεν μπορούμε όμως να μην υπογραμμίσουμε, οτι ακόμα κι αυτή η ρύθμιση με την ΚΥΑ των καλλιτεχνικών ειδικοτήτων, δημιουργεί νέες στρεβλώσεις και αδικίες, καθώς σε πολλούς συναδέλφους αν όχι στους περισσότερους μειώνει τον βασικό μισθό δημιουργώντας προσωπικές διαφορές οι οποίες και θα μειώνονται από οποιεσδήποτε μελλοντικές αυξήσεις των αποδοχών τους. 

Ειδικά για την ΣΣΕ, που εκκρεμεί εδώ και χρόνια  και κατά την φιλεύσπλαχνη Διοίκηση - επειδή οι εργαζόμενοι είμασταν καλά παιδιά, - μπορούσε πλέον να μεσολαβήσει στο Υπουργείο Οικονομικών για την ευόδωσή της, είχαν εξ’ αρχής αποκλειστεί από μέρους της στην διαπραγμάτευση με τα πρωτοβάθμια σωματεία οποιεσδήποτε αναφορές και συζητήσεις για πραγματικές μισθολογικές αυξήσεις και συναφή ζητήματα. Οι εν ισχύ μνημονιακοί νόμοι βλέπετε! Είναι πράγματι υποκριτικό και ψευδές για να μην πούμε τίποτα περισσότερο, η αναφορά στο Μήνυμα της Διοίκησης για «αυξημένες απολαβές». Έτσι βέβαια αντιλαμβάνονται την προπληρωμένη κάρτα. Με όρους επαιτείας, αφού η πραγματική δυναμική της εξαιρετικής αυτής προσφοράς, αντιστοιχεί σε πραγματική ωφέλεια για τον εργαζόμενο της τάξης του 1 (ένα) ευρώ ημερησίως. Αντίθετα, όχι μόνο δεν υπάρχουν αυξήσεις αλλά η πρόσθετη επιβάρυνση – κράτηση υπέρ του ΟΑΕΔ μειώνει περαιτέρω τους μισθούς μας. 

Ε…! Μην είμαστε και πλεονέκτες.! Είναι κι αυτή μια «συνετή αναπροσαρμογή», όπως ακριβώς ονομάζουν τις δικές τους πέρα από κάθε ηθική ,εξωπραγματικές και δυσθεώρητες αναμενόμενες αυξήσεις. Τις αυξήσεις των στελεχών που υπολείπονται του ιδιωτικού τομέα και που μάλιστα «θα αποτελέσουν πεδίο προσέλκυσης κι άλλων ικανών στελεχών» . Δηλαδή, η ανάγκη της ΕΡΤ είναι στην προσέλκυση στελεχών με παχυλούς μισθούς και απολαβές, χωρίς αδιάβλητες συνθήκες πρόσληψης, με αδιαφάνεια, ρουσφετολογία  νεποτισμό κλπ. Δεν είναι ανάγκη η πρόσληψη μόνιμων εργαζομένων που και οι ίδιοι αναγκάζονται να ομολογούν πως υπάρχει μεγάλη ανάγκη ενδυνάμωσης παντού και ειδικά στους τομείς παραγωγής.  

Τι μας λέει με άλλα λόγια η Διοίκηση; Μα αυτό που προσπάθησε να περάσει και στην ΣΣΕ αυτολεξεί και με ειδική μνεία. Οτι η ΕΡΤ πρέπει πλέον να λειτουργεί απόλυτα σύμφωνα με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Τόσο όσον αφορά την παραγωγική ανταγωνιστική διαδικασία της αγοράς, τα στελέχη αλλά και όσον αφορά τις προσλήψεις στο εργατικό δυναμικό της αφού όπως η ίδια ομολογεί, «επεκτάθηκε η δυνατότητα της ΕΡΤ για σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου» αφού όπως «όλοι  γνωρίζουμε» σα να είναι δεδομένο που δεν αλλάζει, «αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος κάλυψης των κενών θέσεων σε περιπτώσεις αποχώρισης  εργαζομένων.»  

Κι έτσι είναι καταλυτικά δραστική η συμμετοχή της Διοίκησης και κάθε μνημονιακής Διοίκησης στην συρρίκνωση, την εσωτερική αποδόμηση και την μετατροπή της ΕΡΤ σε μια κατ’ όνομα δημόσια τηλεόραση, όπου η άρση της μονιμότητας, οι πολλαπλές ταχύτητες εργαζομένων, η εργασιακή ανασφάλεια και ομηρία, το παραγόμενο έργο, θα μονοπωλείται και θα προσαρμόζεται από τις ανάγκες της αγοράς, των κάθε λογής μικρών και μεγάλων συμφερόντων, ακολουθώντας τελικά την ήδη συντελούμενη ιδιωτικοποίηση του Κράτους, πέρα και έξω από τον ιδρυτικό και θεμελιώδη ρόλο της στην εξυπηρέτηση του πολίτη και του δημόσιου συμφέροντος. 

Πανδημία και Ψηφιακός μετασχηματισμός 

Η ΠΟΣΠΕΡΤ έχει τοποθετηθεί πολλάκις για το ζήτημα της κρατικής διαχείρισης της Πανδημίας και την αναγκαστική εναρμόνιση της ΕΡΤ με την πολιτική αυτή. Λέμε πολιτική, γιατί από την αρχή πιστεύαμε οτι η κρατική διαχείριση, η κατασταλτική μεθοδολογία, τα κάθε είδους μέτρα και περιορισμοί, το λιγότερο είχαν να κάνουν με την πραγματική αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, και το περισσότερο με την επιβολή ενός συστήματος κοινωνικοπολιτικού ελέγχου, υποχρεωτικοτήτων, κοινωνικού διαχωρισμού και διχασμού, το οποίο  τελικά όχι μόνο δεν έφερε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αλλά συνετέλεσε μαζί με την κατάρρευση του ΕΣΥ, να καταστεί η χώρα ουραγός ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ, με περισσότερους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού.  

Η χώρα μας μπήκε σε αυτή την περιπέτεια με ένα ήδη κατεστραμμένο μνημονιακά εθνικό σύστημα υγείας, με ανύπαρκτη την πρωτοβάθμια φροντίδα, και παρ’ όλα αυτά στον φετινό προϋπολογισμό προβλέπεται περαιτέρω μείωση του ΕΣΥ κατά 320 εκατομμύρια ευρώ. Η ίδια η πραγματικότητα, η εξέλιξη της πανδημίας με τις συνεχείς μεταλλάξεις και παραλλαγές, αποδεικνύουν περίτρανα την απόλυτη αποτυχία στην διαχείριση και τις επιλογές στον τρόπο αντιμετώπισης. Κι αυτό δεν είναι κάτι που αυθαίρετα υποστηρίζουμε εμείς, καθώς οι προσωπικές εμπειρίες του κάθε πολίτη αναφορικά με το αλαλούμ της διασποράς της νόσου που αυταπόδεικτα παρακολουθούμε δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. 

Συνεπώς θα συνιστούσαμε στην Διοίκηση να κατεβάσει τους τόνους σχετικά με τις προτροπές και τις διαπιστώσεις της και ν’ αντιληφθεί επιτέλους οτι η ταύτιση και η έμμεση υπεράσπιση της κρατικής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης την εκθέτει ανεπανόρθωτα. Ο κατάπτυστος διαχωρισμός εργαζομένων και η εξαιρετική εγρήγορση και οίστρος στην παραγωγή προστίμων σε όσους κατά την Διοίκηση δεν σωφρονίστηκαν και μάλιστα στο ήδη επιβεβλημένο για όλους μας καθεστώς οικονομικής δυσχέρειας, αποτελεί όνειδος. 

Αναφορικά με τον ψηφιακό μετασχηματισμό επισημαίνουμε, ότι κάθε εργαλείο αποκτά χαρακτήρα στην αδιαμφισβήτητη χρησιμότητά του, ανάλογα με τον τρόπο που κανείς το χρησιμοποιεί. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι ο ψηφιακός μετασχηματισμός για την ώρα, βρήκε την μέγιστη εφαρμογή και  

χρησιμοποιείται όχι για να διευκολύνει την εργασία, να βοηθήσει  στην πάταξη της γραφειοκρατίας, να παράξει απτά αποτελέσματα στο παραγόμενο έργο, αλλά για να διαχωρίσει, να δυσκολέψει με αυθαίρετο τρόπο, να αποδιοργανώσει πολλές φορές ζωτικές κι εύρυθμες λειτουργίες του τρόπου παραγωγικότητας των εργαζομένων και πολύ φοβόμαστε να καταχραστεί. Αποκορύφωμα σε αυτή την τακτική, είναι όπως έχει πέσει στην αντίληψή μας και θα διερευνηθεί περαιτέρω, η έκθεση των ευαίσθητων ιατρικών και προσωπικών δεδομένων πέραν της ΕΡΤ και σε ιδιωτικούς φορείς χωρίς την απαραίτητη συναίνεση.  

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι. 

Στην εποχή του άσπρου – μαύρου ,του αυταρχισμού και του φαίνεσθαι ,αυτή η διοίκηση σέρνει πρώτη τον χορό, διεκδικώντας επιπλέον  τα πρωτεία από τον Χανς Κριστιαν Αντερσεν. Αν μέτρο δράσης της και πράξης της αποτελεί η καλή διαγωγή στους πολιτικούς προϊσταμένους της, η παρουσίαση ωραιοποιημένων αλλά αυθαίρετων αριθμών, η επιτάχυνση της μετατροπής της ΕΡΤ σε μια απρόσωπη με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εταιρεία και η ολοένα και περισσότερη συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού της, αντίστοιχο μέτρο δράσης και πράξης για εμάς αποτελεί η πραγματική εργασιακή, οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνει ο συνάδελφος, ο εργαζόμενος, ο πολίτης. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι τα οικονομικά βάρη, τα κάθε λογής χρέη, τώρα πλέον και η τερατώδης ακρίβεια στην ενέργεια και στα είδη διατροφής με τον τεχνητό στασιμοπληθωρισμό, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα μη βιώσιμου οικογενειακού και ατομικού προγραμματισμού, μία κυριολεκτική ασφυξία στις ζωτικές μας ανάγκες, που ξεπερνά κατά πολύ τους όρους επιβίωσης. Χωρίς να υπερβάλουμε, ο μισθός μας έχει χάσει την πραγματική του έννοια, της στήριξης μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, των επιλογών και των επιθυμιών μας, κι έχει μετατραπεί σε επιδότηση των χρεών μας. 

Να σταματήσει η επισφαλής εργασία μέσω εργολαβιών και συμβάσεων έργου. Μονιμοποιήσεις σε όλους όσους το δικαιούνται που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Τέρμα η ρουσφετοκρατία, ισονομία για όλους. Με υποχρεώσεις και δικαιώματα για ένα εργασιακό περιβάλλον που θα είναι όλοι ευχαριστημένοι και δεν θα ψάχνουν ..ευκαιρία για να φύγουν από την ΕΡΤ, γιατί το παρόν και το μέλλον τους δεν είναι αντάξιο της προσφοράς τους και των προσδοκιών τους . 

Είναι αδήριτη ανάγκη, η ενότητά μας να προκύψει από την συνειδητοποίηση των ταυτόσημων κοινωνικών προβλημάτων αλλά και των κοινών συμφερόντων μας, που βρίσκουν έδαφος και πραγματώνονται μέσα από το κοινό εργασιακό μας σπίτι, την ΕΡΤ. Η ενίσχυση των πρωτοβάθμιων σωματείων, με την μαζική συμμετοχή, την κοινή δράση, την κατανόηση των προβλημάτων των διαφορετικών ειδικοτήτων και κλάδων μεταξύ μας, αποτελεί το κλειδί της ενότητας και συμπαράταξης για τους αγώνες που έρχονται. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, η ΠΟΣΠΕΡΤ στηρίζει τις κινητοποιήσεις που ανακοίνωσε ο Πανελλήνιος Σύλλογος Μηχανικών & Τεχνικών  ΕΡΤ (ΠΑ.ΣΥ.ΜΗ.ΤΕ) 

Η ΠΟΣΠΕΡΤ από τον θεσμικό της ρόλο ως το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο όλων των εργαζομένων, με την κατανόηση της ιδιαιτερότητας και των αναγκών κάθε κλάδου αλλά χωρίς διαχωρισμούς, παλεύει διαχρονικά για ένα ολοκληρωμένο μισθολόγιο ειδικά για την ΕΡΤ και είναι εδώ για να εγγυηθεί την ενότητα δημιουργώντας τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Με αυτή την αισιοδοξία πορευόμαστε. 

Οι καιροί, ού μενετοί. 

Οι ιστορίες μιας ανερχόμενης ηθοποιού
και μιας γυναίκας εθισμένης στο αλκοόλ σε διαχρονικό διάλογο

Από 31 Ιανουαρίου 2022
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
για 10 παραστάσεις

Προσφορά προπώλησης : 10 ευρώ (έως 10/1/2022)
Αγορά εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/to-kathimerino-tragoudi-tou-apeirou/

Η Θεατρική Ομάδα Loxodox, μετά το ανέβασμα της πρώτης της παραγωγής με τίτλο «Ο αστικός μύθος του ΓΨ» (θέατρο Επί Κολωνώ, 2020), παρουσιάζει στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο (Πλατεία Ομονοίας 18, Αθήνα), κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 από 31 Ιανουαρίου 2022 και για δέκα μόνο παραστάσεις το έργο «Το καθημερινό τραγούδι του απείρου» σε σκηνοθεσία Αλκίνοου Δωρή.

«Το καθημερινό τραγούδι του απείρου» είναι ένα έργο, όπου ο γυναικείος λόγος πρωτοστατεί. Οι μονόλογοι μίας ανερχόμενης ηθοποιού και μίας γυναίκας εθισμένης στο αλκοόλ περιπλέκονται και δημιουργούν ένα διαχρονικό διάλογο με φόντο τα όνειρα και τις ανησυχίες τους. Το Μπάγκειον Ξενοδοχείο -ένας χώρος που στο παρελθόν αποτέλεσε πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών- ανοίγει τις πόρτες του και υποδέχεται τη Θεατρική Ομάδα Loxodox. Το έργο «ηχεί» στα αυτιά των θεατών – επισκεπτών της αίθουσας χορού σαν ένα καθημερινό τραγούδι προς τα μύχια της ψυχής και τους απελευθερώνει.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Ο κόσμος του κινηματογράφου για μια ηθοποιό που ψάχνει εναγωνίως μια δεύτερη ευκαιρία και το ασφυκτικά αποστειρωμένο περιβάλλον της προτεσταντικής εκκλησίας για την γυναίκα ενός εφημέριου, είναι οι δυο ιστορίες που συνυφαίνονται και αποτελούν το σώμα της παράστασης που φτιάξαμε,  εμπνεόμενοι από δυο ραδιοφωνικούς μονόλογους του Alan Bennet. Ίσως αυτό που καθιστά σύγχρονο το θέμα και υπό μία έννοια «τωρινό», είναι ο αμιγής γυναικείος λόγος που ψάχνει χώρο να αναπνεύσει, εντός ενός προκαθορισμένου πατριαρχικού ορίου, ενός κλοιού απαξίωσης, χειραγώγησης και στερεοτύπων.

Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ, γράφοντας πως αυτό είναι το θέμα και η υπόθεση. Όμως, υπάρχει και η καθημερινή τραγωδία της ζωής, που γίνεται τραγούδι εσώτερο, τραγούδι διαφυγής των ηρωίδων με ένα αισιόδοξο πέταγμα προς το άπειρο. Εκεί όπου κανείς δεν δεσμεύεται από κανέναν και τίποτα.

Αλκίνοος Δωρής

Ταυτότητα Παράστασης:

«Το καθημερινό τραγούδι του απείρου»

Είδος: Κοινωνικό/Κωμωδία

Διάρκεια: 85 λεπτά

Σκηνοθεσία-δραματουργία: Αλκίνοος Δωρής

Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος

Σκηνικά: Δημήτρης Ταμπάκης

Κοστούμια: Loxodox

Make-up - Styling: Σίσσυ Πετροπούλου

Ηθοποιοί: Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Κατερίνα Ρουσιάκη, Δήμητρα Σπανούλη

Φωτογραφίες-Τρέιλερ: Δημήτρης Ταμπάκης – Loxodox

Επικοινωνία – δημόσιες σχέσεις: Δέσποινα Ερρίκου- Ράνια Παπαδοπούλου

Παραγωγή: Θεατρική Ομάδα Loxodox

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Πρεμιέρα: 31 Ιανουαρίου
Διάρκεια παραστάσεων: 31 Ιανουαρίου – 1 Μαρτίου 2022
Ώρα προσέλευσης: 20:30

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 12 ευρώ
Μειωμένο: 10 ευρώ (φοιτητικό), 5 ευρώ (ατέλεια, ανέργων, ΑΜΕΑ)
Προσφορά προπώλησης (για αγορές έως 10/1/2022): 10 ευρώ

Αγορά εισιτηρίων:
-Μέσω viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/theater/to-kathimerino-tragoudi-tou-apeirou/
-Τηλ. Κρατήσεων με απαραίτητη προαγορά εισιτηρίων (Δευτ. – Παρ. 10:00 – 15:00 & 18:00 – 20:00): 6948199103

Μπάγκειον Ξενοδοχείο
Πλατεία Ομονοίας 18, Αθήνα

Το Μπάγκειον τηρεί όλα τα πρωτόκολλα υγιεινής και αποστάσεων για την διεξαγωγή των παραστάσεων σε κατάλληλες και ελεγχόμενες συνθήκες ασφαλείας σε σχέση με τον COVID-19. Οι θεατές κατά την είσοδό τους στο χώρο οφείλουν να επιδείξουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή πιστοποιητικό νόσησης, καθώς και την αστυνομική ταυτότητά τους ή οποιοδήποτε άλλο αποδεικτικό ταυτότητας για τον έλεγχο ταυτοπροσωπίας. Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική κατά την είσοδο και την έξοδο από το χώρο, όπως και κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Απειλές για τη ζωή του δέχεται ο ακτιβιστής Ηλίας Γκιώνης αφότου έκανε τις αποκαλύψεις για τον βιασμό της 24χρονης Γεωργίας και το κύκλωμα μαστροπείας που φέρεται να κρύβεται πίσω από την υπόθεση, το οποίο δρα πολλά χρόνια και εμπλέκεται σε εμπορία ανθρώπων, τζόγο, ναρκωτικά, όπλα ακόμη και πορνογραφικά site με ανηλίκους!

Ο ακτιβιστής που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη θυμάτων σεξουαλικής βίας, μέσω του προφίλ του στα social media, προβαίνει σε αποκαλύψεις και φέρνει στο φως της δημοσιότητας υποθέσεις που ήταν άγνωστες.

«Είμαι ένας ερασιτέχνης και κάνω μια έρευνα. Δεν έχω κάποιο στοιχείο και ούτε έχω τις άκρες για να μπορέσω να διεξάγω μια έρευνα που θα βοηθήσει τόσο τις Αρχές της Ελλάδας και της Κύπρου» δήλωσε στην ΕΡΤ.

Ο ίδιος επανέλαβε ότι λόγω αυτής του της δράσης δέχεται απειλές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο τηλέφωνό του με εκφράσεις όπως «τι νούμερο τσιμέντο φοράς στα πόδια» και απειλές ότι «αρχίζω να μοιάζω με τον δολοφονημένο Γιώργο Καραϊβάζ».

Όπως είπε «είναι μεγάλο το κύκλωμα στο οποίο εμπλέκονται και αστυνομικοί από όλες τις πόλεις που έχουν αναφερθεί (σ.σ. σε Ελλάδα και Κύπρο) ενώ προειδοποίησε ότι αν «αύριο – μεθαύριο εγώ βρεθώ δολοφονημένος, τα στοιχεία θα αποκαλυφθούν».

Απαντώντας σε ερώτηση για την έκταση που έχει πάρει η καταγγελία του για κύκλωμα μαστροπείας που φτάνει μέχρι την Κύπρο δήλωσε πως είναι επιφυλακτικός ως προς τη συνεργασία του με τις αρμόδιες Αρχές. «Υπάρχουν άτομα στην αστυνομία της Κύπρου που έχουν πλοκάμια παντού και δεν μπορώ να εμπιστευτώ. Δεν ξέρω τι άλλο έχουμε να δούμε τις επόμενες ημέρες». Σύμφωνα με τον ίδιο κανείς εκπρόσωπος της αστυνομίας δεν τον κάλεσε για να του παράσχει βοήθεια ή προστασία. 

Mε αγγλικούς υπότιτλους

Σκηνοθεσία | Patrick Marber

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου | 21:00

Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη

«Ένα συναρπαστικό αριστούργημα του Τομ Στόππαρντ»  
Independent

H αγαπημένη σειρά δορυφορικών μεταδόσεων National Theatre Live, που δίνει τη δυνατότητα στους θεατρόφιλους να παρακολουθούν προβολές σημαντικών παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου της Βρετανίας στην οθόνη μεγάλων μουσικών και κινηματογραφικών αιθουσών ανά τον κόσμο, επιστρέφει στο Μέγαρο με το «Λέοπολντστατ», το νέο συγκλονιστικό έργο του Τom Stoppard [Τομ Στόππαρντ], ένα δράμα γεμάτο πάθος που μιλά για την αγάπη, την οικογένεια και την αντοχή. Το αριστούργημα του σπουδαίου βρετανού συγγραφέα, που προβάλλεται μαγνητοσκοπημένο με αγγλικούς υπότιτλους την Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου στις 9 μ.μ. στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο στις 25 Ιανουαρίου 2020 και παρουσιαζόταν στο West End με τεράστια επιτυχία επί τρεις μήνες, κατόπιν απαίτησης του κοινού, πριν κατέβει λόγω των περιοριστικών υγειονομικών μέτρων.

Ο τίτλος του έργου («Λέοπολντστατ»)  είναι εμπνευσμένος από την πολύβουη, παλιά εβραϊκή συνοικία της Βιέννης. Την εξαιρετική παραγωγή του NTL σκηνοθέτησε ο PatrickMarber [Πάτρικ Μάρμπερ] καθοδηγώντας ένα εκλεκτό καστ 40 ηθοποιών.  

Η δορυφορική προβολή πραγματοποιείται

σε συνεργασία με τη Βρετανική Πρεσβεία

      στην Αθήνα και το British Council.

«Leopoldstadt»

Αρχές 20ού αιώνα. Λέοπολντστατ. Ο Χέρμαν Μερτς, ιδιοκτήτης εργοστασίου και βαφτισμένος εβραίος, παντρεύεται την καθολική Γκρετλ και ανελίσσεται κοινωνικά. Η ιστορία των τελευταίων πενήντα χρόνων της οικογένειας ξετυλίγεται μπροστά μας, περνώντας από την αναταραχή του πολέμου, την επανάσταση, την εξαθλίωση, την προσάρτηση στη ναζιστική Γερμανία και το Ολοκαύτωμα. Στο επικό και ταυτόχρονα βαθιά προσωπικό έργο του Τομ Στόππαρντ, οι ηθοποιοί ακολουθούν τα πρόσωπα, καθώς αυτά εξελίσσονται μέσα στον σκηνικό χρόνο.

«Leopoldstadt»

Tom Stoppard

Διάρκεια: 2 ώρες (χωρίς διάλειμμα)

Συντελεστές

Kείμενο                                               Tom Stoppard

Σκηνοθεσία                                         Patrick Marber

Σχεδιασμός σκηνικών                         Richard Hudson

Σχεδιασμός κοστουμιών                     Brigitte Reiffenstuel

Φωτισμοί                                             Neil Austin

Ήχος και πρωτότυπη μουσική           Adam Cork

Κίνηση                                                 EJ Boyle

Κάστινγκ                                             Amy Ball CDG

Κάστινγκ παιδιών                               Verity Naughton

Διανομή

Cara Ballingall                                   Γιάνα

Arty Froushan                                   Λέο

Aidan McArdle                                  Χέρμαν

Macy Nyman                                      Χερμίνε

Sebastian Armesto                           Γιάκομπ/Νάταν/Λούντβιχ

Jenna Augen                         Ρόζα

Rhys Bailey                                       Νεαρός Νάταν

Faye Castelow                                   Γκρετλ

Joe Coen                                            Αστυνομικός/Ζακ

Felicity Davidson                              Χίλντε

Mark Edel-Hunt                                 Πολίτης/Φριτς

Clara Francis                                     Βίλμα

Ilan Galkoff                                        Πάουλι

Caroline Gruber                                Εμίλια

Sam Hoare                                         Πέρσυ

Natalie Law                                        Χάννα

Avye Leventis                                   Σάλλυ

Noof Ousellam                                  Όττο

Dorothea Myer-Bennett                    Εύα

Jake Neads                                        Μοχέλ/Αστυνομικός

Aaron Neil                                          Ερνστ

Alexander Newland                          Κουρτ

Sadie Shimmin                                  Πόλντι

Griffin Stevens                                  Άαρον

Eleanor Wyld                                     Νέλλη

Συμμετέχουν επίσης τα παιδιά: Noa Alberts, Rocco Brenner, Atticus Collier, Willa Collier, Aidan Greenberg, Mae Sarner Henson, Aidan Herrmann, Lexi Hudaly, Audrey Kattan, Ollie Kohn, Max Lester, Mace Phoenix, Leo Roberts, Osian Salter, Rafael Shbero και

Shoshana Shbero.

Τιμές εισιτηρίων

8 € (φοιτητές, νέοι έως 25 ετών, άνεργοι, ΑμεΑ, 65+, πολύτεκνοι) ● 15 €

Θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα υγειονομικής προστασίας. Περισσότερες πληροφορίες εδώ:

https://www.megaron.gr/metra-prolipsis-kata-tou-covid-19-sto-megaro-mousikis-athinon/

Eισιτήρια

210 72 82 333

www.megaron.gr

Πληροφορίες

http://www.megaron.gr

https://www.facebook.com/megaron.gr   

https://www.instagram.com/megaron_athens/ 

https://www.youtube.com/user/AthensConcertHall

https://twitter.com/MegaronAthens

11, 12, 13, 16, 17, 18, 19, 20, 23, 24, 25, 26, 27 Φεβρουαρίου

2, 3, 4, 5, 6, 9, 10, 11, 12, 13 Μαρτίου 2022

Ώρα έναρξης: 20.30 (Κυριακή: 19.30)

Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Λιμπρέτο: Πέτρος Βουνισέας

Σκηνοθεσία, κινησιολογία, σκηνικό: Κωνσταντίνος Ρήγος

Είκοσι δύο χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, η πασίγνωστη ταινία Φτηνά τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη, που σημάδεψε τη δεκαετία του ’90 και αγαπήθηκε παράφορα από τη νέα γενιά, μετατρέπεται σε μιούζικαλ από την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Μια «ρομαντική οπερέτα» σε 34 σκηνές και 19 τραγούδια για ανεκπλήρωτους έρωτες, συλλέκτες στιγμών και φιλιά που δεν βρήκαν τον δρόμο τους.

Το μιούζικαλ Φτηνά τσιγάρα σε μουσική Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και λιμπρέτο Πέτρου Βουνισέα έρχεται μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος από τις 11 Φεβρουαρίου 2022 και για 23 παραστάσεις έως και τις 13 Μαρτίου 2022.

Ο συνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος προσθέτει 16 νέα τραγούδια στην αρχική παρτιτούρα της ταινίας ενώ η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου αποδίδει τον αισθησιακό πυρήνα αυτής της sui generis ταινίας περιπλάνησης με στοιχεία φιλμ νουάρ μέσω μιας δεξιοτεχνικής χρήσης του χώρου, που συμπυκνώνει τις τοποθεσίες του πρωτότυπου σεναρίου γύρω από ένα πολυμορφικό, παραισθησιογόνο lounge. Τους στίχους των τραγουδιών υπογράφουν οι Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Πέτρος Βουνισέας, Μιχάλης Γκανάς και Ελένη Ζιώγα.

«Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου: στιγμές».

Αύγουστος 1999. Γυρισμένη μέσα σε είκοσι τρεις ημέρες του Αυγούστου του 1999 με φόντο την έρημη Αθήνα, η δεύτερη κινηματογραφική ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη Φτηνά τσιγάρα φέρνει στο μυαλό έναν «τζαζ αυτοσχεδιασμό». Ο Ρένος Χαραλαμπίδης έγραψε το σενάριο της ταινίας καθώς ταξίδευε, εμπνευσμένος από τη συνάντησή του με τον μπιτ συγγραφέα Πωλ Μπόουλς, τις πλαστικές σακούλες με τα χρυσόψαρα που απλώνονταν σαν γιρλάντες στις λαϊκές αγορές της Ταγγέρης και τις ταινίες του Τζιμ Τζάρμους. Οι ήρωές του ερωτεύονται, βρίζουν, φιλοσοφούν, διεκδικούν τον ρομαντισμό και ικανοποιούνται με τα ελάχιστα, καπνίζοντας πάντα φτηνά τσιγάρα. Η ταινία, ένας φόρος τιμής στο κέντρο της Αθήνας και στον ανεκπλήρωτο έρωτα, σημάδεψε την έναρξη της δεκαετίας του 2000 χάρη στον αστικό ρομαντισμό και τη νυχτερινή, νεανική της αισθητική.

Μια ταινία «ανδρικού ρομαντισμού», σύμφωνα με τον συνθέτη Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, τα Φτηνά τσιγάρα προβλήθηκαν σε άδειες αίθουσες από το φθινόπωρο του 2000 στον κινηματογράφο «Απόλλων» στην οδό Σταδίου, λαμβάνοντας κυρίως κακές κριτικές. «Τα Φτηνά τσιγάρα, που μου δίνουν όλες αυτές τις πολύ μεγάλες χαρές, είναι η ταινία μου που μου έχει δώσει και τις μεγαλύτερες θλίψεις. Έχασα την πίστη μου. Με συνέτριψε όλο αυτό. Τι να κάνεις δηλαδή όταν προβάλλεις μια ταινία και πάει άπατη; Έπεσα, μου κόπηκαν τα φτερά. Σκέφτηκα ότι η ταινία ήταν ένα προσωπικό μου καπρίτσιο, μία προσωπική μου τρέλα. Και ότι απέτυχα στους στόχους μου», λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας Ρένος Χαραλαμπίδης. Ωστόσο, η ταινία δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια από την παταγώδη εμπορική αποτυχία της ώστε να κερδίσει σταδιακά ένα μεγαλύτερο κοινό, αρχικά χάρη στο βίντεο και κατόπιν στο διαδίκτυο. «Έρχονταν στο δρόμο», θυμάται ο Ρένος Χαραλαμπίδης, «έχοντας δει την ταινία προφανώς από βιντεοκλάμπ και μου μιλούσαν. Και με το YouTube το όλο πράγμα εκτινάχτηκε!». Τα Φτηνά τσιγάρα πλέον μετρούν εκατομμύρια views και αποθεώνονται, κάθε προβολή τους σε θερινό σινεμά δημιουργεί το αδιαχώρητο, ενώ οι ατάκες τους έγιναν κλασικές και συνθήματα στους τοίχους: «Η ζωή ξέρει. Κι εγώ την εμπιστεύομαι». Ξεχωριστή θέση απέκτησε στις δισκοθήκες και το εξαιρετικό σάουντρακ που συνέθεσε ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος με τα υπέροχα τραγούδια «Summertime in Prague» και «Λευκό μου γιασεμί» ερμηνευμένα από την Έλλη Πασπαλά. Τα Φτηνά τσιγάρα μοιάζουν πλέον σαν ένα αποχαιρετιστήριο άσμα σε μια Αθήνα που δεν υπάρχει πια και αποτελεί σημαντικό δείγμα γραφής ενός ιδιαίτερου δημιουργού.

«Όταν έχω αυτόν τον ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου. Γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές. Τυχαία αγγίγματα, βρισιές. Τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές. Σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια».

Φεβρουάριος 2022. Είκοσι δύο καλοκαίρια μετά, η ταινία Φτηνά τσιγάρα μετατρέπεται σε μιούζικαλ και ζωντανεύει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. «Τα Φτηνά τσιγάρα, που συνεχίζουν τη συνάντησή τους με τις νέες γενιές, τώρα διασταυρώνονται με την πολυσύνθετη τέχνη του μουσικού θεάτρου, σε μια παράσταση που κρατάει ακέραιο τον καλλιτεχνικό πυρήνα της ταινίας. Η τιμή τού να εμπνέει δημιουργικά μια ταινία μου καταξιωμένους καλλιτέχνες άλλων τεχνών γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αναλογιζόμενος το καλλιτεχνικό κύρος του οργανισμού αλλά και το ότι για πρώτη φορά ταινία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου διασκευάζεται για την Εθνική Λυρική Σκηνή. Στο προσωπικό μου σύμπαν η μεταφορά του φιλμ στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ ταυτίζεται με το θαύμα της αρχής. Σαν μια απροσδόκητη καλλιτεχνική γέννηση. Εξάλλου η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή είναι να αρχίζεις», σημειώνει ο Ρένος Χαραλαμπίδης.

Καθοριστική για το εγχείρημα, η ζωντανή παρουσία του σκηνοθέτη-σεναριογράφου της ταινίας Ρένου Χαραλαμπίδη στον ρόλο τού επί σκηνής αφηγητή συμπυκνώνει το αισθητικό στίγμα μιας παράστασης που διεξάγεται εν είδει «φλας μπακ» ανάμεσα σε δύο χρονικές ζώνες: Ο κεντρικός χαρακτήρας του αθηναϊκού flâneur (που ενσάρκωνε ο Χαραλαμπίδης στην πρωτότυπη ταινία) μοιράζεται εδώ ανάμεσα στον παροντικό και τον παρελθοντικό εαυτό του, ρίχνοντας ένα βλέμμα νοσταλγικό αλλά και κριτικό στην καθοριστική, για τον ήρωα και για την πόλη, μετάβαση τόσο από τη νωχελική μετεφηβεία στην ωριμότητα όσο και από τον 20ό στον 21ο αιώνα.

Στη μουσικοθεατρική προσαρμογή των Φτηνών τσιγάρων, ο συνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος έδωσε προνομιακή θέση στα τραγούδια και τη μουσική από την κινηματογραφική ταινία. «Είναι μια απόπειρα μεταφοράς στο θέατρο του απόλυτου ρομαντισμού στα τέλη του προηγούμενου αιώνα στην Αθήνα. Ένας ύμνος στην Αθήνα που έφυγε, με μάτι σημερινό. Η εποχή του ’90, η απομόνωση της νύχτας και η δύναμη της βωμολοχίας στο μουσικό θέατρο», σημειώνει ο ίδιος. Ως προς την υλοποίηση της τελικής παρτιτούρας, η αυτοσχεδιαστική ικανότητα των μουσικών που συμμετέχουν στην παραγωγή είχε κεντρική θέση. «Οι ιδέες των μουσικών, ο αυτοσχεδιασμός, το πάρε δώσε είναι το ωραιότερο κομμάτι της πρόβας, πόσο μάλλον που εδώ όλοι οι μουσικοί είναι ένας κι ένας: Σταύρος Λάντσιας, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Χρήστος Ραφαηλίδης, Γιώργος Παλαμιώτης, Θανάσης Τσακιράκης, Χρήστος Βίγκος… Dream team».

Ο συγγραφέας Πέτρος Βουνισέας υπογράφει το λιμπρέτο του νέου μιούζικαλ. Στη διασκευή του, οι ατάκες και οι αυθεντικοί χαρακτήρες της ταινίας έχουν μείνει ανέπαφοι. «Τα Φτηνά τσιγάρα, αυτό το έξοχο κείμενο, στάθηκε μπροστά μου ολοζώντανο με τον πόθο να χορέψει και να τραγουδήσει χάρη στη θέληση του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και την εμπιστοσύνη του Ρένου Χαραλαμπίδη. Κείμενο συναρπαστικό, αστείο, αληθινό. Βαθύ, σαν θάλασσα με αστερίες που υποδηλώνουν τη συσχέτιση με το απέραντο του ουρανού και το απέραντο του νου, με ψάρια κλόουν που σε κάνουν να χαμογελάς αλλά και με καρχαρίες που σου θυμίζουν ότι είσαι σάρκα και αίμα. Πώς βουτάς σε αυτή τη θάλασσα; Δεν χρειάζεσαι πολλά. Μολύβι για να φτάσεις βαθιά, μελάνι για να μπερδέψεις τις αμφιβολίες που καραδοκούν και το φως μιας οθόνης που σου δείχνει το απύθμενο και το απίθανο. Και μετά, όταν πλέον θα έχεις αναδυθεί, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βάλεις γύρω από τη φωτιά που άναψε μέσα σου τους εαυτούς σου και να τους διηγηθείς όσα είδες και όσα φαντάστηκες ότι είδες… Είναι βαθιά αυτή η θάλασσα. Γιατί είναι η θάλασσα του καθενός μας. Γι’ αυτό τα τραγούδια που φτιάξαμε μαζί με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο για να την ταξιδέψουμε χτίστηκαν σαν υποβρύχια που ευελπιστούν να αντέξουν την πίεση της αβύσσου που κρύβουμε μέσα μας, φτιάχτηκαν σαν βαθυσκάφη που επιθυμούν να φτάσουν στο ανεξερεύνητο της κάθε ψυχής. Μακάρι να το καταφέρουν».

Τη σκηνοθεσία, την κινησιολογία και το σκηνικό υπογράφει ο Διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνος Ρήγος, ο οποίος επιστρέφει στην Εναλλακτική Σκηνή πέντε χρόνια μετά τη σαρωτική επιτυχία του μιούζικαλ Ερωτόκριτος. «Σαν μια τζούρα τσιγάρου, η ταινία ανάβει και σβήνει και μαζί της ανάβουν και σβήνουν πρόσωπα, αισθήσεις, συμβάντα. Ένας μικρός νυχτερινός περίπατος σε μια μεγάλη πόλη γίνεται η αφορμή για μια ταινία-σύμβολο λίγο πριν το πέρασμα στον 21ο αιώνα. Χαρακτήρες θεατρικοί αλλά και κινηματογραφικοί θα συναντηθούν σε αυτό το group therapy lounge μιούζικαλ με σκοπό να αναμετρηθούν με τις αγωνίες τους αλλά και τις απόψεις για τη ζωή, τις σχέσεις και το αύριο. Η παράσταση, χωρισμένη σε 34 σκηνές και δύο επίπεδα, ξεκινά στο μέλλον. Είκοσι δύο χρόνια μετά, όταν ο Νίκος, ήρωας της ταινίας, πλέον ζει στην κάψουλα της μνήμης του (εκεί όπου τα πράγματα μοιάζουν απλά, αλλά δεν είναι και τόσο), θα αναμετρηθεί με τον νεότερο διαφορετικό εαυτό του, θα ξανασυναντήσει τη Σοφία και η διαδρομή θα ξεκινήσει από την αρχή. Οι υπόλοιποι ήρωες θα ζωντανέψουν σαν σε μια παρτίδα σκάκι και θα αναμετρηθούν με τους εαυτούς τους, τους απέναντι αλλά και τη συλλογική μας μνήμη πάνω στην ταινία. Οι εμβληματικές φράσεις της ταινίας θα εξελιχθούν στα 19 τραγούδια της παράστασης και θα λειτουργήσουν σαν όχημα στοχασμού, αναζήτησης αλλά και χιουμοριστικής διάθεσης εξελίσσοντας τους χαρακτήρες και προσθέτοντάς τους τον προβληματισμό του σήμερα. Η ζωή ξέρει και εγώ την εμπιστεύομαι», σημειώνει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

Τα κοστούμια υπογράφει ο σχεδιαστής μόδας Απόστολος Μητρόπουλος και τους φωτισμούς ο Περικλής Μαθιέλλης.

Τους ρόλους ερμηνεύει ένα πολυσυλλεκτικό καστ ταλαντούχων ηθοποιών-τραγουδιστών με πείρα σε ολόκληρο το ευρύ φάσμα του χώρου του θεάματος: Τάκης Βαμβακίδης, Αθηνά Βρούβα, Πάρις Θωμόπουλος, Idra Kayne, Σοφία Κουρτίδου, Θάνος Λέκκας, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Δημήτρης Ναλμπάντης, Χριστίνα Στεφανίδη, Ίαν Στρατής και Ρένος Χαραλαμπίδης, συνοδευόμενοι από ένα σύνολο κορυφαίων μουσικών: Σταύρος Λάντσιας (πιάνο), Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα),Χρήστος Ραφαηλίδης (βιμπράφωνο), Γιώργος Παλαμιώτης (ηλεκτρικό μπάσο), Θανάσης Τσακιράκης /Χρήστος Βίγκος (ντραμς, κρουστά), Παναγιώτης Καλαντζόπουλος (κιθάρες, γιουκαλίλι).

Σύνοψη

Θα ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω.

Ας πούμε, σου έχω πει ότι τραγουδάω;

Τραβάω μια τζούρα γερή από την κάθε στιγμή, μυρίζω το λευκό μου γιασεμί και πάω μια βόλτα.

Μαζί σου.

Για να σ’ το αποδείξω.

Άκου.

Σε αυτή τη στροφή ακούγονται τραγούδια για μποξέρ που ρίχνουν γροθιές για να πληγώσουν τον αέρα

και για αργόσχολους φιλόσοφους που διαβάζουν τρεις αθλητικές εφημερίδες την ημέρα.

Τραγούδια για καφέδες που κάνουν τη μέρα να κρατάει περισσότερο

και για χρυσόψαρα που σε βοηθούν να ανακαλύψεις κάτι ανώτερο.

Μουσική. Από πού έρχεται όλη αυτή η μουσική;

Μήπως από τον τηλεφωνητή που έχει βάλει η Λίτσα ή από τα λόγια του Χομπίστα;

Είναι επειδή ο Πλάτων κι ο Επίκουρος γίνανε ντουέτο

και η Βασούλα από το λύκειο χώρεσε σε λιμπρέτο;

Μουσική. Από πού έρχεται όλη αυτή η μουσική;

Είναι ο ήχος από τις τηλεκάρτες που μένουν από μονάδες (τιτ τιτ τιτ τιτ), είναι ο Σάκης που λέει μελωδικά «μίλα ρε, μίλα ρε συ» (ντο ρε μι φα σολ λα σι) ή ο Μάκης που δεν του αρέσει το καράτε (αφήστε τον, τι τον βαράτε);

Είναι η μουσική από τους τίτλους αρχής του Σταρ Τρεκ;

Μήπως είναι αυτό το ζευγάρι που κάνει στην έρημη Πανεπιστημίου ζιγκ ζαγκ

ενώ από ένα παλιό ραδιόφωνο ακούγεται στο τέρμα το «Summertime in Prague»;

Μήπως είναι ο

ήχος από τα τζιτζίκια τον τελευταίο Αύγουστο του 20ού αιώνα στην Αθήνα, σε μια άδεια πόλη γεμάτη όνειρα;

Να ένα όνειρο: να φέρω μια πέτρα από τη σελήνη.

Πώς σου ακούγεται αυτό;

Μουσική. Από πού έρχεται όλη αυτή η μουσική;

Εσύ είσαι η μουσική. Εσύ είσαι το τραγούδι.

Οι λέξεις σου ο στίχος και οι ανάσες σου ο ήχος.

Τα Φτηνά τσιγάρα τώρα δεν είναι μόνο λόγος για να γελάσεις, να κλάψεις, να ψάξεις, να ψαχτείς ή να χαθείς.

Τώρα είναι λόγος και για να τραγουδήσεις.

Δεκαεννιά τραγούδια φτιάχτηκαν μόνο για σένα.

Άσε με να σε εντυπωσιάσω.

Άσε με να κάνω αυτό που κάνουν τα τραγούδια: να σηκώσω τα βάρη σου και να τα πετάξω μακριά.

Αρχίζω γυμναστήριο, σ’ το είπα;

Ναι ρε, αθλούμαι, υπάρχει κάνα πρόβλημα; Πρόβλημα; Α πρόβλημα!

Κωλοχώρα,

δεν καταλαβαίνει τους καλλιτέχνες.

Μιούζικαλ • Πρώτη παρουσίαση / Ανάθεση της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ

Φτηνά τσιγάρα

Παναγιώτης Καλαντζόπουλος / Ρένος Χαραλαμπίδης

11, 12, 13, 16, 17, 18, 19, 20, 23, 24, 25, 26, 27 Φεβρουαρίου & 2, 3, 4, 5, 6, 9, 10, 11, 12, 13 Μαρτίου 2022

Ώρα έναρξης: 20.30 (Κυριακή: 19.30)

Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Λιμπρέτο: Πέτρος Βουνισέας

Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Πέτρος Βουνισέας, Μιχάλης Γκανάς, Ελένη Ζιώγα

Σκηνοθεσία, κινησιολογία, σκηνικό: Κωνσταντίνος Ρήγος

Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος

Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης

Συνεργάτιδα αρχιτέκτονας: Μαίρη Τσαγκάρη

Μουσική διδασκαλία: Μιχάλης Παπαπέτρου

Μουσική προετοιμασία: Φρίξος Μόρτζος

Αφηγητής: Ρένος Χαραλαμπίδης

Νίκος: Θάνος Λέκκας

Σοφία: Χριστίνα Στεφανίδη

Πικάσσο (καφετζής), Μάκης, Μποξέρ: Κωνσταντίνος Μπιμπής

Ιωάννα, Βάνα: Σοφία Κουρτίδου

Θανάσης, Σάκης: Πάρις Θωμόπουλος

Μανώλης: Ίαν Στρατής

Τέλης: Τάκης Βαμβακίδης

Τάκης: Δημήτρης Ναλμπάντης

Λάνα, Τραγουδίστρια: Idra Kayne

Ντάνα, Καντινιέρισσα: Αθηνά Βρούβα

Μουσικοί: Σταύρος Λάντσιας (πιάνο), Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα), Χρήστος Ραφαηλίδης (βιμπράφωνο), Γιώργος Παλαμιώτης (ηλεκτρικό μπάσο), Θανάσης Τσακιράκης / Χρήστος Βίγκος (ντραμς, κρουστά), Παναγιώτης Καλαντζόπουλος (κιθάρες, γιουκαλίλι)

____________________________________________________________________

Τιμές εισιτηρίων: €15, €20 • Φοιτητικό: €10

Προπώληση: Ταμεία της ΕΛΣ (2130885700, καθημερινά 09.00-21.00), ticketservices.gr

Bάσει των οδηγιών της Ελληνικής Πολιτείας, σημειώνεται ότι οι αίθουσες της ΕΛΣ στo ΚΠΙΣΝ λειτουργούν ως αμιγείς χώροι για εμβολιασμένους και νοσήσαντες, στο 100% της χωρητικότητάς τους (οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν έγκυρο σχετικό πιστοποιητικό και επίδειξη ταυτότητας ή διαβατηρίου). Για παιδιά από 4 έως και 17 ετών ισχύει η επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης, είτε δήλωση αρνητικού αυτοδιαγνωστικού ελέγχου (self-test) τελευταίου 24ώρου.

Το μιούζικαλ «ΦΤΗΝΑ ΤΣΙΓΑΡΑ» ανήκει στην ενότητα του προγραμματισμού της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ με τον τίτλο «ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ» που εντάσσεται στην Πράξη «ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΣ» (MIS5004053) με κωδικό 2017ΕΠΑ08510107 (Άξονας 06 του Ε.Π. «ΑΤΤΙΚΗ») και συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και από Εθνικούς Πόρους.

Ένας πρώην στρατιωτικός της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας υποστηρίζει ότι «βασανίστηκε από την υπηρεσία επειδή ήταν ομοφυλόφιλος», τη δεκαετία του 1980.

Ο Simon Hinchley-Robson εντάχθηκε στη RAF (Πολεμική Αεροπορία της Βρετανίας) το 1980. Έξι χρόνια αργότερα εργαζόταν ως μάγειρας στο RAF Bawdy στο Pembrokeshire, όταν κάποια στιγμή αρρώστησε.

Λόγω υψηλού πυρετού και ξαφνική απώλεια βάρους, ζήτησε να κάνει τεστ για τον HIV. Η RAF το θεώρησε ως απόδειξη ότι ο Hinchley-Robinson ήταν ομοφυλόφιλος – μέχρι το 2000, οι queer άνθρωποι απαγορευόταν να υπηρετήσουν στις ένοπλες δυνάμεις.

Στη συνέχεια συνελήφθη από την RAF, μετά την έξοδό του από ένα νοσοκομείο. Αυτό που ακολούθησε, σύμφωνα με την μαρτυρία του Hinchley-Robson που διάβασε ο βουλευτής, Clive Efford, στο κοινοβούλιο την περασμένη εβδομάδα, ήταν «η πιο φρικτή και απαίσια εμπειρία που κανείς δεν θα έπρεπε να ζήσει ποτέ.

Ο Hinchley-Robson έμεινε σε μια αίθουσα ανακρίσεων για τέσσερις ημέρες και υπέστη «μια σειρά βασανιστηρίων επειδή ήταν ομοφυλόφιλος».

«Μου αρνήθηκαν να φάω, μου αρνήθηκαν τον ύπνο και μου έδωσαν μόνο μικρές ποσότητες νερού. Αμέσως με έψαξαν, μου ζήτησαν να γδυθώ και με έψαξαν… εσωτερικά», είπε ο Efford, σύμφωνα με το ITV. «Είπαν ότι αυτή ήταν η διαδικασία».

Ο Hinchley-Robson ισχυρίζεται ότι του ζητήθηκε να κατονομάσει οποιονδήποτε άλλο υπάλληλο με τον οποίο είχε σχέση.

Όταν αρνήθηκε, «τα ιατρικά γάντια συνέχισαν και υπέστη και πάλι αυτό που μπορώ να πω μόνο ότι ήταν βιασμός, ενώ με έψαξαν ξανά», έγραψε.

Κάθε τέσσερις ώρες γινόταν μια αλλαγή βάρδιας, κάτι που σήμαινε και νέα έρευνα.

Τελικά, ο Hinchley-Robson εκδιώχθηκε από την υπηρεσία. Ήταν 21 ετών τότε.

Η κυβέρνηση προσκάλεσε τον Efford, ο οποίος διάβασε τη μαρτυρία του Hinchley-Robinson, να υποβάλει αίτηση για την αποκατάσταση της σύνταξης θύματος.

Ισχυρίστηκε επίσης ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις σήμερα είναι ένα πιο φιλόξενο μέρος.

Ο Efford είπε στο ITV ότι «σοκαρίστηκε από την απάντηση της κυβέρνησης» και ότι είχε έναν «τόνο κατανόησης και μεταμέλειας».

Επίσης, «προέτρεψε» όσους βρίσκονται σε παρόμοιες θέσεις μιλήσουν για τις εμπειρίες τους.

Ο Hinchley-Robinson είπε στον τηλεοπτικό σταθμό ότι ήλπιζε η κυβέρνηση «να εμφανιστεί και να πει ότι έκανε λάθος».

«Το μόνο που ήθελα ήταν να αποκατασταθεί η σύνταξή μου», δήλωσε.

«Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που θα έχουν περάσει ακριβώς το ίδιο. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα άτομα που γνωρίζω, από το Γιβραλτάρ μέχρι πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο, που πέρασαν κάτι παρόμοιο και δυστυχώς αυτοκτόνησαν. Και θέλω δικαιοσύνη και για αυτούς».

Ο Hinchley-Robson δεν είναι ο μόνος πρώην στρατιωτικός της RAF που έχει μιλήσει για την ομοφοβία κατά τη διάρκεια του χρόνου που υπηρετούσε. Ο βετεράνος της RAF, Ντέιβιντ Μπόννεϊ, φυλακίστηκε το 1993 επειδή είχε μια «σύντομη σχέση» με άλλον άνδρα.

Πηγή: avmag.gr

Πρεμιέρα Κυριακή  27 Φεβρουαρίου και κάθε Κυριακή στις 12:00

Για παιδιά από 3 έως 103 ετών!

Μια ονειρική Κουκλο-Θεατρική παράσταση για μικρούς και μεγάλους.Ένας ύμνος στην Φιλία και την Αγάπη, που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά και προάγει τη Συναισθηματική νοημοσύνη των Παιδιών σε ένα έργο όμορφο σαν…ζωγραφιά!

     Με:

• Παραμυθάδες Ηθοποιούς
• Ομιλούσες κούκλες με μηχανισμούς
• Ξυλόγλυπτες επιτραπέζιες κούκλες και μαριονέτες
• Αντικείμενα και σκηνικά που ζωντανεύουν μαγικά!

Όλη η παράσταση είναι εμπνευσμένη εικαστικά από τη ζωγραφική του Pablo Picasso και ζωντανεύει μαγικά μέσα στα πλούσια ηχοχρώματα της Κλασικής μουσικής.

Το παραμύθι μας

(…)Ψηλά στον δρόμο βρισκόταν ένα πολύ παλιό σπίτι. Ήταν, σχεδόν, 300ετών και είχε πλατιά σκαλοπάτια σαν κανενός παραμυθένιου παλατιού!

Στην πολυκατοικία, απέναντι, ζούσε κι ένα αγόρι με ζωηρά μάτια που του άρεσε πολύ να κοιτάει το παλιό σπίτι. Κι όποτε το κοίταζε στο φεγγαρόφωτο, νόμιζε ότι έβλεπε τα πιο παράξενα πράγματα…

Τον δρόμο όπως ήταν τον παλιό καιρό, ιππότες να τον προστατεύουν, μπαλαρίνες να χορεύουν και υδρορροές με τρεχούμενα νερά σαν δράκοντες που παλεύουν.

Στο παλιό σπίτι όμως ζούσε στα αλήθεια ένας μοναχικός κύριος με βελούδινα ρούχα και χρυσά κουμπιά που ήξερε να αφηγείται τις πιο θαυμάσιες ιστορίες…

Συντελεστές:

Σενάριο/Σκηνοθεσία/Κούκλες/Φώτα/Μουσική Επιμέλεια: Κυριακή Δοξαρά

Σκηνογραφία: Βασίλης Ροδίτης

Θεατρικά Κουστούμια: Ευανθία Στεφανοπούλου

Ζωγραφική : Ορφέας Ροδίτης

Παίζουν: Ευανθία Στεφανοπούλου, Κυριακή Κυριακουλέα, Κυριακή Δοξαρά

Φωτογραφίες / Βίντεο: Ιωάννης Γκουτζουρής

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΑΛΑ

Ποιοί είμαστε:

  Με σπουδές στην Κεντρική Βασιλική Σχολή Λόγου και Δράματος της Αγγλίας, στα ΤΕΙ Εργοθεραπείας Αθηνών,  καθώς και σε πολλά studio θεάτρου και καλών τεχνών, ιδρύσαμε το 2004 το ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΑΛΑ παντρεύοντας το κουκλοθέατρο με το θέατρο και τις εικαστικές τέχνες.  

  Έχουμε εκπροσωπήσει τη χώρα μας και έχουμε συμμετάσχει με τις παραστάσεις μας σε θέατρα, παγκόσμια φεστιβάλ και διεθνείς θεσμούς στην Αγγλία, την Αυστρία και την Τσεχία.

  Στην Ελλάδα οι παραστάσεις μας έχουν παρουσιαστεί σε κεντρικά αθηναϊκά θέατρα, όπως το Θέατρο Πολιτεία, το BIOS, το Θέατρο Φούρνος, το Από Μηχανής Θέατρο, το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη , το Θέατρο OLVIO και το Θέατρο Radar. Έχουμε παίξει σε ΔΗΠΕΘΕ, Φεστιβάλ, Εκπαιδευτικά και Πολιτιστικά Ιδρύματα.                                                     

  Παράλληλα με τις παραστάσεις μας, έχουμε γράψει και εικονογραφήσει παραμύθια και παιδικά βιβλία για τις Εκδόσεις Πατάκη, Σμυρνιωτάκη, Δαμιανού και για το Θέατρο Σκάλα.  

  Έχουμε διδάξει «Εικαστικό θέατρο και Μαριονέτα» στην Δραματική Σχολή «Θέατρο των Αλλαγών» ,                      στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, στη ΧΕΝ, στην UNIMA, στα Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη, στο Διεθνές Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση .

  Έχουμε επίσης διδάξει  ¨Παιδική Λογοτεχνία¨ , ¨Θεατρικό Παιχνίδι¨ και ¨Κουκλοθέατρο¨ στην Προσχολική Αγωγή των ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ. Διδάξαμε σεμινάριο για την τέχνη μας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.  

 Σκηνοθετήσαμε και διδάξαμε Θέατρο Forum  σε πρόγραμμα Erasmus , εφήβους από όλη την Ευρώπη.  

Εργαστήκαμε ως γλύπτες στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων-Αθήνα 2004.

 Συνεργαζόμαστε, ως αφηγητές, με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στα πλαίσια του προγράμματος ¨Μουσική και Παραμύθια¨.

Θέατρο Σκάλα 6978692757 (Κυριακή Δοξαρά & Βασίλης Ροδίτης)

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.  

Θέατρο Σκάλα - παραστάσεις ΚουκλοΘεάτρου | Facebook

Στο Θέατρο Radar (210 9769294, 6978692757) Πλατεία Μετρό Αγ. Ιωάννης και Πυθέου

Σταθμός Μετρό «Άγιος Ιωάννης» /Πλατεία Αγίου Ιωάννη

Κάθε Κυριακή στις 12:00

Διάρκεια : 1 ώρα

Τιμή εισιτηρίου:

8 ευρώ